W zafonowskim stylu

“Miasto z mgły” Carlos Ruiz Zafón

Nie ma sprawdzonego sposobu na pożegnanie z autorem-arcymistrzem, choć "Miasto z mgły" może w tym pomóc. Zupełnie różne opowiadania, osadzone w rozmaitych czasach, przemierzające to samo miejsce: miasto labiryntów, mgieł, świateł latarni, mrocznych gargulców i aniołów, gruzów, pałacyków, cmentarzy, aż w końcu historii spisanych, jak i tych nieopowiedzianych do końca. Barcelona na zawsze pozostanie miejscem Zafona na ziemi, a jego książki nigdy nie znikną z pamięci ani serc czytelników.

O czym jest “Miasto z mgły”?

Jedenaście opowiadań porywa czytelnika w przejmujące podróże po Barcelonie, jakiej nie znajdzie się w przewodnikach. Tylko Zafón potrafi nakreślonymi historiami przyśpieszyć bicie serca, albo zmusić je do zamarcia. Bez względu na czas akcji, po kilku słowach przepada się w tajemnicy, którą autor tym razem chce zdradzić. Potem jest następna, i kolejna, i tak podąża się za Zafonem oglądając, co widoczne dla duszy, w takim samym stopni jak to, co widoczne dla oczu. Piękna przygoda.  

Dlaczego ta książka?

Zafón urósł dla mnie do rangi arcymistrza literatury. "Miastem z mgły" oddał hołd swoim czytelnikom, ułatwił pożegnanie, choć nadal nie chce mi się wierzyć, że już nigdy nie zobaczę żadnej jego nowej powieści. 

W moim guście

Podobały mi się wszystkie opowiadania, od najkrótszego, zupełnie nietypowego ("Apokalipsa w dwie minuty"), bo najdłuższe, typowo zafonowskie i już mi znane ("Książę Parnasu"), jednak po raz drugi czytane z takim samym zaangażowaniem jak kiedyś. "Róża ognia", "Szarzy ludzie" i "Gaudí na Manhattanie" – skrajnie różne, tajemnicze, mamiące mimo mroku, opowieści o opowieściach. Mgły, szarości, brak jednoznaczności i jasności pociąga, bo obiecuje odkrycie czegoś niedostępnego wszystkim. I takie wrażenie sprawia proza Zafona, bez względu na formę. Każde opowiadanie ze zbioru "Miasto z mgły" niesie ze sobą sekret, który ujawniony, staje się wspólnym wspomnieniem autora i czytelnika – zupełnie jakby łączyła ich nierozerwalna nić. Taką niepowtarzalną magię sprezentował mi Zafón w swoich książkach i nigdy mu tego nie zapomnę. 

Albo i nie (dla mnie)

Naprawdę rzadko czytam opowiadania, bo odczuwam po nich niedosyt. Nie dla mnie też pożegnania, choć na niektóre rzeczy nie ma się wpływu. Pozostaje bezmiar wdzięczności i powroty do zafonowskiej Barcelony.

Komu polecam?

Koneserom literatury współczesnej "Miasta z mgły" polecać nie trzeba, a jeśli ktoś jeszcze nie odwiedził Cmentarza Zaginionych Książek, albo nie jest pewien, czy powieść przypadnie mu do gustu – polecam! W "Mieście z mgły" jest wszystko tak, jak tylko Zafón potrafi(ł).

A może też…