"Jednoznaczność to złudzenie."

"Ucho Igielne" Wiesław Myśliwski 

Premierowy (para)text pod drzewo 2019

Lekkie spóźnienie w przygotowaniu tradycyjnego już (skoro trzeciego) posta prezentowego zrzucam na karb tegorocznej akcji #czytajpl. Odwodziła mnie ona wielokrotnie, choć nieodczuwalnie od myślenia o innych książkach niż tych, które w jej ramach chciałam przeczytać. Aż tu nagle przyszedł grudzień! Tym razem daruję sobie dokładne przybliżanie poszczególnych pozycji. Czasu coraz mniej, a wyboru trzeba dokonać. Dlatego zdecydowałam się pogrupować tegoroczne premiery ze względu na związane z nimi (i spełnione) oczekiwania. Mam nadzieję, że Wam pomogę.

Czas czekania

“Jeszcze się kiedyś spotkamy” Magdalena Witkiewicz

Są historie, które dają się zapamiętać na zawsze, i ta z powieści Witkiewicz według niektórych zapewne w tym gronie się znajdzie. Czy słusznie? “Jeszcze się kiedyś spotkamy” to opowieść o przemilczanej rodzinnej tajemnicy oraz o tym, jak losy naszych przodków mogą wpłynąć na podejmowane przez nas decyzje, nawet jeśli zupełnie nie zdajemy sobie z tego sprawy. Przekonujące…? Autorka z widocznym zaangażowaniem przedstawia przeplatające się historie, kreśląc paralele między losami wnuczki i babci. Pisze, jakby się obawiała, że nie zdąży, choć zakończenie rekompensuje pośpiech, mogący z początku utrudnić lekturę.

"Czasami życie trzeba brać po prostu takie, jakim jest. Nie można dopowiadać sobie czegoś, co nie istnieje."

babcia ("Jeszcze się kiedyś spotkamy" Magdalena Witkiewicz)

Policyny pies, cz. 1

“Skaza” Robert Małecki

Jeśli ktoś lubuje się w osobliwych, nieoczywistych i klimatycznych kryminałach, zapewne trafi na trop “Skazy”. Robert Małecki od samego początku dba o to, żeby zagęszczona, niekiedy kłująca atmosfera wokół dwóch niewyjaśnionych śmierci dała się odczuć - zupełnie jakby mijało się miejsce wydarzeń albo podążało ścieżkami komisarza Grossa. Poczynania tego starego wygi to więcej niż żmudne śledztwo, zmierzające do rozwiązania zagadki. “Skaza” łączy historie zakopane w przeszłości, wyparte ze świadomości i supłające języki. Do czasu. Reszta to koronkowa robota autora.

"(...) w książkach jest zapisana prawda o każdym z nas. Wystarczy ją tylko odkryć. Przyciągają nas do siebie w ten sam sposób, jak muzyka. Są dźwięki, które kochasz, są takie, które tolerujesz, a innych po prostu nie chcesz słyszeć."

bibliotekarka ("Skaza" Robert Małecki)

Medycyna pod mikroskopem

“Patolodzy. Panie doktorze, czy to rak?” Paulina Łopatniuk

Wyłączając tych, którzy medycyną zajmują się na co dzień, niewielu może być gotowych na to, co szykują “Patolodzy”. Autorka poraża wiedzą i doświadczeniem, co rusz rzucającymi wyzwania wyobraźni czytelnika. Trzeba się uzbroić w grubą skórę, żeby nie poddać się na wstępie. Od podstawowych pytań o prawdziwy zakres pracy lekarzy wcale nie ostatniego kontaktu, przez kazusy z ksiąg i dziejów medycyny, aż po nieprawdopodobnie skrupulatne prezentacje szczególnych przypadków - Łopatniuk dzieli się swoją pasją, którą wprawdzie niełatwo się zarazić, jednakże wrażeń lekturze odmówić się nie da.

"W końcu liczy się wnętrze (...)"

"Patolodzy. Panie doktorze, czy to rak?" Paulina Łopatniuk

"(...) zamiary nie wystarczą, niezależnie od tego, jak są dobre. Zamiary mogą doprowadzić do miejsca, w którym można dokonać wyboru.
I liczy się ten wybór."

"Opowieść o duchach" Jim Butcher

Eskapady esencji

“Opowieść o duchach” Jim Butcher

Nawet po tylu tomach Akt Dresdena niepoważnie jest twierdzić, że widziało się już wszystko. Wyobraźnia Butchera to studnia bez dna, dzięki czemu tom trzynasty w żadnym wypadku nie jest pechowy. “Opowieść o duchach” to wyprawa w świat, o który bohaterowie dotychczas jedynie się ocierali. Wymaga od czytelnika wyjątkowej cierpliwości i wystawia zaufanie na próbę, ale czy duet Butcher-Dresden kiedykolwiek zawiódł? Nawet jeśli zdarzały się nie do końca spełnione oczekiwania, to po finale poprzedniej części chyba niemożliwe jest nie chcieć wiedzieć, co dalej. Raczej później niż prędzej, ale dziać się zacznie.