"Całymi miesiącami nic się nie dzieje, a potem nagle wszystko się zbiega."

"Palmy na śniegu" Luz Gabás

"Każdy z nas ma jakiś odchył."

"Obsesja" Katarzyna Berenika Miszczuk

(Nie)Zdiagnozowani

“Obsesja” Katarzyna Berenika Miszczuk

Podobno nie ma ludzi normalnych, są tylko niezdiagnozowani… Główną bohaterkę powieści Miszczuk poznaje się bez wstępnych ceregieli dzięki konkretnej, kilkuelementowej diagnozie, i to zanim otworzy się książką. Chyba każdy z bohaterów ma jakieś odchyły, a żaden nie podaje w wątpliwość swojej normalności. Wydawałoby się, że w takim towarzystwie trudno się nudzić, jednak lektura “Obsesji” wprowadza w lekko otumaniający stan, jakby się było na prochach. I tym razem nie można odmówić autorce rzetelnego researchu i wszechstronności, ale jej powieści nie da się sklasyfikować jako trzymającego w napięciu thrillera. Nie stresuje, ani też specjalnie nie relaksuje, bo aż do końca nie wiadomo, czego się spodziewać. Za to finał rekompensuje kluczenie po ciemnych korytarzach ludzkiej psychiki.

"Empatia ma pewne granice. Nawet u psychiatrów."

"Obsesja" Katarzyna Berenika Miszczuk

Bracia i siostra

“Podejrzany” Paulina Świst 

Wszystko, co dobre, (za) szybko się kończy… Trzecia część popularnej serii Świst o prokuratorze i jego klice znacznie różni się od obu poprzednich. Główni bohaterowie znają się od lat i nie są czytelnikom zupełnie obcy. Po raz pierwszy autorka sięga po retrospekcje, za pomocą których zgłębia pewną dość popapraną relację, lecz nie zabraknie ani scen, z których zasłynął “Prokurator”, ani zagmatwanego wątku kryminalnego. Nieodzownego, charakterystyczny humor sprawi, że trudniej rozstać się z “Podejrzanym”. W parze z satysfakcją ze świetnie spędzonego czasu pozostaje nadzieja, że - cytując jednego z bohaterów - “to się tak nie skończy”. Prawda, Pani Świst?

"Nie ma twardych ludzi, są tylko źle albo dobrze przygotowani."

"Podejrzany" Paulina Świst

Do ut des

“Komisarz” Paulina Świst

Pozostając w sferze gwiezdnego chwytu marketingowego z okładki pierwszej części serii Świst, można stwierdzić, że “Prokurator” był petardą. Nad kontynuacjami od zarania dziejów wisi ta sama klątwa: co dalej? Czy następna część będzie równie dobra? Podobne pytania stawiają sobie zapewne i czytelnicy, i autorzy. A później ciąg dalszy następuje i różnie to bywa… “Komisarz” zbija z pantałyku i wodzi za nos od pierwszych stron. Skąd ta kwaśna mina i niechciane déjà vu?! Nie tak miało być. I nie tak będzie: autorka szybko udowadnia, że wcale nie potrzebuje napalonej pary, żeby zainicjować nieuchwytny upływ czasu. Seks się sprzedaje, to i Świst zaczęła od d…rugiej strony. Niech będzie jej wybaczone, bo gra jest warta świeczki.

"(...) sprecyzowane plany to chyba nie jest najlepszy pomysł. Pewnych kwestii nie da się przewidzieć."

pani mecenas ("Komisarz" Paulina Świst)

Zimny jak cholera

“Prokurator” Paulina Świst

‘Ostry’ to nie bez powodu pierwszy epitet, który przychodzi na myśl po przewróceniu kilku stron pierwszej powieści Pauliny Świst. “Prokurator” bez pardonu przenosi w prawniczy (pół)światek Śląska, nie oszczędzając ani nerwów, ani poczucia przyzwoitości czytelnika. Wprawdzie szybko można by zaszufladkować “Prokuratora” jak erotyk pomiędzy paragrafami kodeksu karnego, ale szkoda by było, bo dzikie seks sceny to tylko jeden ze składników przepisu na sukces Świst. Komu ten aspekt nie leży, szybko może przelecieć owe sceny, skupiając się na dialogach, których uczestnicy (do)słownie leją się po pyskach, i akcji, dzięki którym antyterroryści lądują w ogólnopolskich mediach. Rewelacyjny start.

„Wychodząc od jednej myśli, umysł potrafi stworzyć wiele scenariuszy, tyle że większość z nich będzie nieprawdziwa.”

terapeutka ("Siostra" Louise Jensen)