Zimny prysznic

“Pokolenie Ikea“ Piotr C.

Jedna z tych książek, które skłoniły do lektury osoby książkami zwykle niezainteresowane. Ciekawe, czy to przez karykaturę stołecznego korpoświata, relację z rzeczywistości uprzywilejowanych, a może paskudną prawdę, której nikt nie chce nazwać po imieniu? Wokół "Pokolenia Ikea" powstała pokaźna społeczność, która pod wodzą (tudzież z pomocą) Piotra C. przetrwała minioną dekadę. Albo się do niej należy, albo nie – bez cenzury ani półśrodków.

O czym jest “Pokolenie Ikea”?

Książka opowiada o trzydziestoparolatkach, którzy są na tyle ustawieni, żeby bawić się życiem na własny rachunek, tu i teraz, nie zważając na konwenanse. Żyją od piątku do piątku, biorąc, co chcą i dając, co im akurat pasuje – pod warunkiem, że nie ogranicza ich samych ani nie burzy ich porządków. Codzienny sparing Czarnego i Olgi prezentuje obraz osobników doskonale przystosowanych do panujących realiów. Tylko czy ktoś nazwałby któreś z nich szczęśliwym? Spełnionym? Czy w ogóle ma to jakieś znaczenie? Ostatnia scena wprowadza w konsternację, a przekaz Piotra C. pozostaje zagadką, podobnie jak jego tożsamość. "Pokolenie Ikea" to przekrój zjawisk, który jednych skłoni do zawieszenia oka, a innym każde odwrócić wzrok. 

Dlaczego ta książka?

Skoro już wpadłam w wir tej tematyki, przypomniałam sobie o pewniej niepozornej książczynie, którą od kilku lat mam na regale hańby. I tak nadrobiłam kolejną zaległość. 

W moim guście

Podobała mi się dynamika dialogów Czarnego i Olgi, zwłaszcza to, co niewypowiedziane – i nie mam tu na myśli damsko-męskiego napięcia, a raczej postrzeganie świata i siebie nawzajem. Największy puls dla Piotra C. za #pokolenieikea i wszystko, co się za tym kryje, od książki po prezencje w mediach społecznościowych i blog; za stworzenie postaci, do której ludzie listy piszą, i za wytrwałość. Nie jest to moja ulubiona książka tego autora, ale dobrze było dowiedzieć się z pierwszej ręki, o co chodzi. Ta pokręcona końcówka "Pokolenia Ikea" też miała w sobie coś. Zastanawiam się, czy dzisiaj, w świecie Insta i Tindera, napisałby tę powieść tak samo?

Albo i nie (dla mnie)

Dużo tu było nie dla mnie, przede wszystkim wulgaryzmów. Dyskusja o zoofilii była poniżej pasa i nie chce jej nawet wspominać. Był to najobrzydliwszy z fragmentów, na które wręcz patrzyłam z politowaniem, bo nie były ani smaczne, ani śmieszne. 

Komu polecam?

Nie polecam szowinistycznym świniom ani podrasowanym panienkom, bo jeszcze by się poczuli wywołani do tablicy. Książką Piotra C., którą polecam najbardziej, jest "#To o nas", ponieważ "Pokolenia Ikea" zwyczajnie nie mogę (albo nie chcę?) brać na serio. Może i spodoba się tym, którzy wiodą żywot podobny do głównych bohaterów – jako lektura na samotny wieczór i niecne pocieszenie, że mogło być gorzej. A będzie lepiej, prawda...?

A może też…