Zrobiło się śmiertelnie poważnie. Na celowniku pozostał guru naprawdę popapranych psycholi, ale czujność czytelników długo usypia dylemat głównej bohaterki, skądinąd przedmiot ożywionych dyskusji na profilach autorki. Ktoś ma co do trójki postaci zupełnie inne plany niż oni sami, ale w końcu i tak liczy się tylko plan Świst – a ona już wie najlepiej, jak pisać, żeby chciano czytać. I zawsze ma jakiegoś asa w rękawie.
Życie już ma to do siebie, że nokautuje bez ostrzeżenia. Często akurat wtedy, kiedy wreszcie coś zaczyna się układać w jednej dziedzinie, niespodziewany cios wali z zupełnie innej strony. Taka sytuacja zastaje w różnym momencie życia wszystkie trzy bohaterki drugiego tomu "Sklepiku ze wspomnieniami". Robi się poważnie i przejmująco, aż trudno do wyobrażenia, jednak ci, którzy przeżyli coś podobnego, poczują podwójnie.
To już miał być koniec. Dużo się tu od jakiegoś czasu nie dzieje, z różnych powodów, ale najbardziej martwiącym mnie jest ten, że nawet jak czytam, to nie kończy się to przemożną potrzebą podzielenia się wrażeniami. A to był cel całego tego paratexterskiego przedsięwzięcia, na które się porwałam 10 lat temu. 
Pamiętasz łyżeczkę z babcinej cukiernicy? Zegar, który zawsze witał w dziadkowym domu? Przedmiot, w który ktoś bliski wpatrywał się bardzo daleki wzrokiem i odpowiadał wymijająco, gdzie się przeniósł myślami, o ile w ogóle nie zbył zbyt zainteresowanego dziecka? Tytułowe naczynie to tylko pretekst dla jednej z bohaterek, żeby (roz)dawać dobro, a dla czytelnika – żeby zagłębić się w celowo przemilczaną historię pokoleń trzech kobiet. Coś dla ciekawskich, ale cierpliwych!
Nie wiem, czy tym razem Świst zmieści się w trylogii. Z jednej strony mam nadzieję, że nie, a z drugiej – że wpakuje w finałową część tej serii tyle, że wywali kory (choć nadal nie wiem, czy ten eufemizm należycie odda wizję, którą zaSzczepia w wyobraźni "Occulta"). Niby rozrywka, niby wyuzdanie, a najpóźniej jak pojawia się bejsbol, to wiadomo, o jaką stawkę toczy się gra. Dawno żadna historia mnie tak nie wciągnęła.
Oficjalnie się odmeldowuję, póki co: na ten rok. Nie będę się łudzić, że zdążę coś jeszcze przeczytać na 'urlopie', zwłaszcza że jedyną osobą, która mogłaby się tym przejąć, jestem ja. Za mało przeczytałam w tym roku, żeby porywać się na zestawienia czy wybieranie tej najlepszej książki, choćby tylko jednej.
Muzyki wcale nie trzeba słyszeć, żeby przyprawiła o ciarki, zaczarowała i odbiła się echem w duszy, a przynajmniej tej muzyki, którą tworzył zespół powołany do życia przez Taylor Jenkins Reid. Aż nieprawdopodobne, jak wyrazisty jest chaotyczny, wielogłosowy, a nawet niespójny tekst, zmierzający do odkrycia tajemnicy, która nie dałaby żyć fanom Daisy Jones & The Six, gdyby zespół grał naprawdę. I to niejednej tajemnicy! Książka-koncert, którego nie można odpuścić.
Pierwszy taki kryminał Świst, ba, poważna książka. Z tym że autorka nie byłaby sobą, gdyby nie wystawiła języka zasadom i nie zrobiła tego po swojemu. Popapranych bohaterów w jej książkach było sporo, ale seryjny morderca – całkiem poważnie: rasowy psychopata – debiutuje. Gdyby nie stare dobre przepychanki słowne pary głównych bohaterów i sprawdzone rozładowywacze napięcia, można by pomyśleć, że nastąpiła pomyłka. Ale nie, to Paulina Świst. Tylko nie dobra – lepsza!
Trzy dni w roku, a poza nimi nic – czy to się może udać? A może lepiej: jak to się mogło udawać przez tyle lat...? Słodko-gorzka, letnia historia Hilderbrand stanowi niewielki ułamek życia bohaterów, a na obojgu odciska piętno, które czytającego co rusz ściska za serce, aż w końcu je łamie. Niby od razu wiadomo, do czego ta opowieść zmierza, ale kiedy się kończy, to jakoś tak nagle. Zbyt nagle. Kontrowersyjny układ, sceneria, w której nic, tylko się zapomnieć, i ocean uczuć, pozostawiających słony posmak. Piękna, mimo wszystko.
Kolejna historia, która odrywa od rzeczywistości, choć wiele wątków opartych jest na faktach. Można czytać książki Siembiedy raz na jakiś czas i wcale nie od razu, kiedy się ukażą, ale wystarczy zacząć lekturę i po chwili znów wie się dokładnie, dlaczego to kolejna pozycja z najwyższej półki. Spojrzenie dające się odczuć, akcja, którą mimowolnie śledzi się na bezdechu, i te krótkie cięcia, po których wiadomo, że nastąpiło coś nieodwracalnego... Rozbrajające połączenie pióra i pomysłu.