1(+)1

Patrzcie, jak to się złożyło: 11. urodziny Paratexterki, a serca mam dwa. Nie przeczytałam w tym roku jeszcze żadnej książki, o której chciałabym Wam opowiedzieć. Ba, aktualnie czytam o slow fashion (!) - ja, która z modą ma tak po drodze jak sąsiadujące ze sobą pasy na autostradzie.  Dziś będzie inaczej. Kocham książki, kupuję książki, ale ostatnio więcej robię na drutach niż czytam, i to mimo, że do 80tki jestem dopiero w połowie drogi. Choć wiele moich knitstagramowych koleżanek jest kilka lat młodszych, uwierzycie? Druty są świetne. Ale wróćmy do książek.

Ta chwila

"Kairos" Maciej Siembieda

Arcyciekawe zwieńczenie mistrzowskiej trylogii. Jeśli ktoś potrafi zrobić z historii jeszcze większą sensację, niż ta, którą już jest sama w sobie, to Maciej Siembieda. Porywająca podróż po miejscach, w które bohaterowie nawet nie planowali się zapuścić, i po czasach, w których chyba nikt nie chciałby żyć. Opowieść o pasjach, oddaniu i moralnościach – nie do końca zrozumiałych, ale mających rację bytu. To jedna z książek obezwładniających, w najlepszym tego słowa znaczeniu. A i słowa to w tym wypadku za mało. 

Trwaj lato

"Piasek w butach" Elin Hilderbrand

Jak zatrzymać lato? Na przykład jedną z powieści Hilderbrand, która czar tej pory roku zaklina w chwilach, smakach i obrazach. U niej zwykłe, codzienne zadania urastają do rangi rytuałów. Czas przestaje płynąć aż do momentu, kiedy trzeba się otrząsnąć i wrócić do prawdziwego życia. Wtedy wakacyjne wspomnienia towarzyszą jeszcze długo, zaklęte w zagubionych ziarnkach piasku, w miejscach, gdzie najmniej spodziewa się je znaleźć – ale przypadkiem odkryte, cieszą niczym najcenniejszy skarb.

Chwile uchwycone

"Korowód" Jakub Małecki

Z powieści Małeckiego każdy wyczyta coś dla siebie – coś, co akurat poszukuje albo czego potrzebuje; co mu się skojarzy, spodoba, albo co wyrwie go z życia. "Korowód" jest niezwykły nie tylko dlatego. Koncepcja Kształtu może wymknąć się z kart powieści i spędzić sen z powiek. Nawet, jeśli za jakiś czas bohaterowie umkną w niepamięć, to to, co zrodziło się w czytelniku podczas lektury, nie uleci. Jeśli to nie literatura piękna par excellence, to co nią jest?

Glina czy prokurator?

"Oblitus" Paulina Świst

Zrobiło się śmiertelnie poważnie. Na celowniku pozostał guru naprawdę popapranych psycholi, ale czujność czytelników długo usypia dylemat głównej bohaterki, skądinąd przedmiot ożywionych dyskusji na profilach autorki. Ktoś ma co do trójki postaci zupełnie inne plany niż oni sami, ale w końcu i tak liczy się tylko plan Świst – a ona już wie najlepiej, jak pisać, żeby chciano czytać. I zawsze ma jakiegoś asa w rękawie.

Wspomnienia nie do zapomnienia, cz. 2

"Srebrna bransoletka" Karolina Wilczyńska

Życie już ma to do siebie, że nokautuje bez ostrzeżenia. Często akurat wtedy, kiedy wreszcie coś zaczyna się układać w jednej dziedzinie, niespodziewany cios wali z zupełnie innej strony. Taka sytuacja zastaje w różnym momencie życia wszystkie trzy bohaterki drugiego tomu "Sklepiku ze wspomnieniami". Robi się poważnie i przejmująco, aż trudno do wyobrażenia, jednak ci, którzy przeżyli coś podobnego, poczują podwójnie.

X

To już miał być koniec. Dużo się tu od jakiegoś czasu nie dzieje, z różnych powodów, ale najbardziej martwiącym mnie jest ten, że nawet jak czytam, to nie kończy się to przemożną potrzebą podzielenia się wrażeniami. A to był cel całego tego paratexterskiego przedsięwzięcia, na które się porwałam 10 lat temu. 

10!

Pamiętam, jak...

Wspomnienia nie do zapomnienia, cz. 1

"Cukiernica z fotografii" Karolina Wilczyńska

Pamiętasz łyżeczkę z babcinej cukiernicy? Zegar, który zawsze witał w dziadkowym domu? Przedmiot, w który ktoś bliski wpatrywał się bardzo daleki wzrokiem i odpowiadał wymijająco, gdzie się przeniósł myślami, o ile w ogóle nie zbył zbyt zainteresowanego dziecka? Tytułowe naczynie to tylko pretekst dla jednej z bohaterek, żeby (roz)dawać dobro, a dla czytelnika – żeby zagłębić się w celowo przemilczaną historię pokoleń trzech kobiet. Coś dla ciekawskich, ale cierpliwych!

Aura strachu

"Occulta" Paulina Świst

Nie wiem, czy tym razem Świst zmieści się w trylogii. Z jednej strony mam nadzieję, że nie, a z drugiej – że wpakuje w finałową część tej serii tyle, że wywali kory (choć nadal nie wiem, czy ten eufemizm należycie odda wizję, którą zaSzczepia w wyobraźni "Occulta"). Niby rozrywka, niby wyuzdanie, a najpóźniej jak pojawia się bejsbol, to wiadomo, o jaką stawkę toczy się gra. Dawno żadna historia mnie tak nie wciągnęła.

Para-nie-texter(s)ki 2023

Oficjalnie się odmeldowuję, póki co: na ten rok. Nie będę się łudzić, że zdążę coś jeszcze przeczytać na 'urlopie', zwłaszcza że jedyną osobą, która mogłaby się tym przejąć, jestem ja. Za mało przeczytałam w tym roku, żeby porywać się na zestawienia czy wybieranie tej najlepszej książki, choćby tylko jednej.