"Oblitus" Paulina Świst
Zrobiło się śmiertelnie poważnie. Na celowniku pozostał guru naprawdę popapranych psycholi, ale czujność czytelników długo usypia dylemat głównej bohaterki, skądinąd przedmiot ożywionych dyskusji na profilach autorki. Ktoś ma co do trójki postaci zupełnie inne plany niż oni sami, ale w końcu i tak liczy się tylko plan Świst – a ona już wie najlepiej, jak pisać, żeby chciano czytać. I zawsze ma jakiegoś asa w rękawie.
Uczniowie najwyraźniej przerośli mistrza, bo śladów, jakie pozostały po konfrontacjach, ci 'dobrzy' bohaterowie nie mogą już zatuszować śmieszkami i wygłupami, a próbują. W końcu ile można nie dać po sobie poznać, że o mało się nie zginęło? Początek "Oblitusa" przez chwilę pozwala myśleć, że teraz czas na oddech i to, na co większość czekała, ale Świst wyskakuje z taką rewelacją, że przecierałam oczy. Niby żadne tabu, nic niespotykanego, ale takiego tematu się u niej nie spodziewałam. Ta powaga sytuacji przebija inne dylematy, a nasz trójkąt zaczyna się rozpadać z nieoczekiwanych powodów, zupełnie na serio.
W międzyczasie retrospekcje przybliżają obraz Nauczyciela, co jednak wzbudza zdecydowanie mniej emocji niż wspomniane konfrontacje ze zwyrolami, których stworzył. (Choć na jego plugastwo nie mam słów.) Autorka wprawdzie ma okazję wypróbować nowe sztuczki (bo kto nie zeskanował kodu?), ale żaden zabieg literacki nie zastąpi "już, teraz, natychmiast" – a w to Świst umie świetnie, bez hamulców i z fajerwerkami.
Całość jest spójna, dość satysfakcjonująca, ale tylko przy jednej rozmowie oblał mnie zimny pot. Zabrakło mi adrenaliny... Poprzednia część była chyba zbyt dobra, żeby ta mogła być od niej lepsza. Dla mnie zakończenie "Occulty" było najefektowniejszy z finałów dotychczasowych książek Świst, nawet "Sztauwajery" pobiło. "Oblitus" trzyma poziom i jest nie do ominięcia, ale nie chce mi się wierzyć, że to ostateczny koniec tej historii.
A może też…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz