Czarownica chausseura, cz. 1

“Gołąb i wąż“ Shelby Mahurin

Obiecujący debiut Mahurin otwiera serię, w której wiedźmy dopuszczają się takich potworności na ludziach, że wyobraźnia niekiedy zatrzaskuje przed wizjami drzwi. "Gołąb i wąż" porywa w skomplikowany świat magii uderzającej w nozdrza, przy czym to tylko jeden rodzaj zderzeń, których pełno w tym tomie. Historia długo żyje napiętymi i niejasnymi relacjami między bohaterami, aż turbulentna akcja przejmuje scenę – wtedy się dzieje fantasy! Nic, tylko sięgać po drugą część.

O czym jest “Gołąb i wąż”?

Książka opiera się na przeciwieństwach, które zmuszone są współistnieć. Czarownica i łowca, nienawidzący się z natury, zostają związani na wieki. On nie wie o niej najważniejszego, ona nawet nie podejrzewa, jaka historia drzemie w nim. I tak szarpią się, przekomarzają, szukają balansu, do momentu, aż ktoś o wiele potężniejszy wytrąca z równowagi nie tylko ich. "Gołąb i wąż" opowiada o sile przeciwstawiania się, celu jednoczącym ponad podziałami i biało-czarnym świecie, tracącym ostrość. I o miłości oraz przyjaźni, oczywiście.

Dlaczego ta książka?

W myśl postanowienia, że czytam prezenty, i po poprzedniej porażce, sięgnęłam po fantasy od kogoś, kto wie, co lubię (i właśnie kończy "Szklany tron"). Seria Shelby Mahurin to jeden z lepszy prezentowych pomysłów tego roku. Miałam wątpliwości, czy zaczynać, skoro trzecia część ukaże się w Polsce dopiero w przyszłym roku, ale co mi tam – będę miała na co czekać!

W moim guście

Ostatnio ciągnie mnie do czarownic jeszcze bardziej niż zwykle. Spodobał mi się pomysł pozostawienia wrogów samych sobie na dość ograniczonym terenie. Rozbite, wręcz rozwalone relacje matka-dziecko zwykle zapowiadają nieprzewidywane wypadki. Dobrze też, że niełatwo jest wybrać ulubioną postać, bo nie tylko te dwie pierwszoplanowe mają w sobie to coś. Długo niby nic się nie dzieje, jednak autorce udaje się karmić uwagę tak, żeby chciało się czytać dalej. Tu i ówdzie spotyka się coś, co zapowiada większe wrażenia i wzbudza odrobinę niepokoju. Jakby właśnie było na co czekać... A co lepsze: cierpliwość zostaje nagrodzona! Trzecia część pierwszego tomu jest rewelacyjna, dynamiczna, z efektami specjalnymi i obietnicą ciągu dalszego. "Gołąb i wąż" dostałby najwyższą ocenę, gdyby nie niuanse, obok których nie umiałam przejść obojętnie.

Albo i nie (dla mnie)

Mahurin pokazała dopiero skrawek wymyślonego świata, a chciałabym już poznać szerszy kontekst, albo chociaż topografię. Drobne niedociągnięcia w tłumaczeniu, kiedy nagle i niepotrzebnie zmienia się płeć, zawsze wybijają mnie z rytmu. Nagminne francuskie wtrącenia lekko mnie irytowały i w większości wydawały się zbędne. Do tego nie zrozumiałam jeszcze istoty magicznych złotych wzorów, choć zasada 'coś za coś' jest jasna. Mam nadzieję na więcej magii w drugim tomie "Krew i miód".

Komu polecam?

To chyba oczywiste, że polecam niepoprawnym wielbiciel(k)om Sarah J. Maas, którzy sięgają nie tylko po wszystko spod jej pióra, ale i to, co sama czyta. Myślę, że spokojnie można być po 30-stce, żeby z chęcią (i z obu perspektyw) śledzić perturbacje pomiędzy Lou i Reidem oraz narastający w świecie przedstawionym chaos. Nie polecam, jeśli kogoś męczą stosunki międzyludzkie, bo Mahurin poświęca im ponad połowę książki. Kto lubi wartką akcję od samego początku, przewagę fantastycznych postaci i konfrontacje na każdym kroku, powinien poszukać innej serii.

A może też…